Eski veya nostalji deyince aklıma o siyah-beyaz görüntülerin kasveti gelir hep. Sanki o dünyalarda hiçbir renk yoktur. Tabi ki bu teknolojik bir yetersizliğin sonucu ve bu yetersizlik bende böyle bir etki bırakmış. Zaten bıraktığı bu etkiden dolayı da eskiyi oldukça severim. Bu nostalji kasvetine özlem duyanlar bir an olsun o dünyayı renkli hayal edemezler. Çünkü o kasveti veren siyah beyaz ekranın içinde geçen -acı da olsa komik de olsa- olaylardır. Şarlo’yu izlerken bile hafif bir burukluk hissederim. Ben mi çok kasvetli bir adamım, yoksa herkes benim gibi böyle mi hissediyor bu konu da? Bilemiyorum. Dünyanın ne hale geldiğine üzülürüm sadece. Umudum kısa bir anlığına söner ve buruk bir hal alırım.

Tony Gatlif sever misiniz ? Peki çingeneleri? Başrollerini Türk-Alman karizması Birol Ünel'in Asia Argento adlı hatunla paylaştığı film. İçinde çingeneliğin, aşkın, müziğin, kültürün dibine vuran yol filmi.

Konusunu gerçek hayattan alan filmler vardır ya, çoğu zaman dramdır, insanın içini acıtır…İşte bu film tam da onlardan biri.

Senaristliğini ve yönetmenliğini Guy Ritchie'nin yaptığı 2005 yapımı bir gerilim filmidir. Zamanında kimi eleştirmen tarafından yerden yere vurulsa da kimileri için bir sanat eseri değerindedir. Tabi ki Guy Ritchie kötü eleştirilere kulak asmamış "Önemli olan seyircinin ne düşündüğüdür." diye bir açıklama yapmıştır. Ki öyledir. Benim "en" dediğim filmlerdendir. Filmi "anlamadım" diyenler olabilir ancak böyle bir filmi "beğenmedim" yorumuna katılası gelmiyor insanın.

Öncelikle Japon sineması severler için kesinlikle izlenmesi gereken, Hirokazu Koreeda'nın yönettiği tatlış mı tatlış izlenesi film Still Walking.

Gençlerbirliği, sizinle filmlerimiz vasıtasıyla kurduğum münasebeti bir adım daha ileriye götürmek maksadıyla belirli aralıklarla bu köşeden bir şeyler çızıktıracam.