Eski veya nostalji deyince aklıma o siyah-beyaz görüntülerin kasveti gelir hep. Sanki o dünyalarda hiçbir renk yoktur. Tabi ki bu teknolojik bir yetersizliğin sonucu ve bu yetersizlik bende böyle bir etki bırakmış. Zaten bıraktığı bu etkiden dolayı da eskiyi oldukça severim. Bu nostalji kasvetine özlem duyanlar bir an olsun o dünyayı renkli hayal edemezler. Çünkü o kasveti veren siyah beyaz ekranın içinde geçen -acı da olsa komik de olsa- olaylardır. Şarlo’yu izlerken bile hafif bir burukluk hissederim. Ben mi çok kasvetli bir adamım, yoksa herkes benim gibi böyle mi hissediyor bu konu da? Bilemiyorum. Dünyanın ne hale geldiğine üzülürüm sadece. Umudum kısa bir anlığına söner ve buruk bir hal alırım.

Bir Wes Anderson hastası olarak bu içeriği yazarken nasıl heyecanlandığımı anlatamam! Kamera açısı ve kullandığı renkler ile farkını her zaman gösteren Wes Anderson, en son Oscar'da The Grand Budapest Hotel ile görsellikte toplam 3 ödül (En iyi Kostüm Tasarımı, En iyi Makyaj ve Saç, En iyi Prodüksiyon Tasarımı) alarak görselliğe ne kadar önem verdiğini kanıtlamış oldu.

20. yüzyılın başlarında, Avrupa'nın hayali bir şehrindeki lüks bir otelin konsiyerji Gustave H, genç bir bellboy olan Zero ile birlikte unutulmaz maceralara atılır. Bir cinayet, çalıntı bir tablo ve savaşın gölgesi altında geçen bu hikaye, Wes Anderson'ın özgün tarzıyla birleşerek görsel bir şölen sunar. Mizah, dram ve maceranın harmanlandığı film, seyirciyi büyüleyici bir dünyaya davet ediyor.

Wes Anderson'un kendine özgü kamera açısı ve oyuncu kadrosu ile sinema tarihine kazandırdığı eserlerden biridir.