Eski veya nostalji deyince aklıma o siyah-beyaz görüntülerin kasveti gelir hep. Sanki o dünyalarda hiçbir renk yoktur. Tabi ki bu teknolojik bir yetersizliğin sonucu ve bu yetersizlik bende böyle bir etki bırakmış. Zaten bıraktığı bu etkiden dolayı da eskiyi oldukça severim. Bu nostalji kasvetine özlem duyanlar bir an olsun o dünyayı renkli hayal edemezler. Çünkü o kasveti veren siyah beyaz ekranın içinde geçen -acı da olsa komik de olsa- olaylardır. Şarlo’yu izlerken bile hafif bir burukluk hissederim. Ben mi çok kasvetli bir adamım, yoksa herkes benim gibi böyle mi hissediyor bu konu da? Bilemiyorum. Dünyanın ne hale geldiğine üzülürüm sadece. Umudum kısa bir anlığına söner ve buruk bir hal alırım.