Yıllardır karşıma çıkar bu film… Afişte kullanılan sıcak tondaki renklerin abartısı bana kasvet basmasına sebep olur, koşarak kaçardım. Gişe kaygılı leş bir duygu seli izleyeceğime nedense emindim. Ben romantik film izledikten sonra ya mest olur ya da çok ağır küfrederim. Duygu sömürüsüne en müsait film türü budur çünkü, sadece iki karakterle salya sümük hâle getirebilirsiniz insanları. İnsanların bam teline bastığınızda, işin nitelik boyutuna olan dikkatleri dağılır, un ufak olur. Onları kolayca avucunuzun içine alabilecek kıvama getirirsiniz.

Amatör olarak müzik ile uğraştığım yıllardan kalma bazı hisler yaşattı bana Whiplash. Jazz bir müzisyenin hem rüyası hem kabusudur. İçinde katiller, öcüler ve fantastik yaratıklar olmadan bu kadar insanı geren kanı ve teri hissettirebilen kaç tane daha film vardır bilemedim, belkide aynı şeyleri kısmen yaşadığımdan bu şekilde etkilenmiş olabilirim.

Birkaç aydır adından sıkça söz ettiren, fikrine çokça güvendiğim arkadaşlarımdan ciddi övgüler alan Fury'yi izleme fırsatı bulabildim sonunda. İlk etapta şunu belirtmekte fayda görüyorum; bu film gümbür gümbür aksiyon ve kanın gövdeyi götürdüğü bir vahşet, yüksek tempo vadetmiyor. Şayet savaş filmi algınız / beklentiniz bu ise, Fury'nin sizi tatmin etmemesi sürpriz olmayacaktır.

Sürekli takip hissi yaratan sahne geçişleriyle, diyaloglarla uyumlu fondaki baterisiyle ve elbette oyunculuklarıyla keyif aldıran bir film Birdman. Yönetmeni zaten malumunuz.

Predestination, zaman yolculuğunu mümkün kılan bir aracı suç önlemek amacıyla kullanan bir gizli birimin ajanını anlatıyor. Zekice yazılmış bir kısa hikayeden başarılı bir şekilde uyarlanmış bir film. Spierig Kardeşler'in de çıkış filmi olmuş bence. Sarah Snook'dan da gayet başarılı bir performans.

Amerikan yapımı olan The Purge: Anarchy filminin konusu: Suçun kol gezdiği ve hapishanelerin dolup taştığı Amerika'da hükümet, her yıl cinayet de dahil her türlü suç eyleminin yasal olmasına 12 saatliğine izin vermektedir.